Í gær var ég eitthvað að þvælast inni hjá sendiherranum þegar hún segir við mig:
"So Hjördís, I notice that you have a tattoo on your ancle..."

Ég auðvitað fer í hraði í huganum í gegnum allar þær reglugerðir eða prótókol sem ég gæti verið að brjóta en finn ekkert þegar hún bætir við:

"I´ve always wanted a little tattoo myself..."

Ég tek alveg andköf af ánægju og æsingi og byrja að þylja upp hversu menningarlega mikilvægt það væri fyrir samskipti landanna ef hún fengi sér nú einhverja íslenska rún. Hún setti mig í málið svo næsta klukkutímann fann ég rúnir og merkingu þeirra og kynnti svo fyrir henni. Hún hreinlega flissaði af spenningi og spurði mig á innsoginu hvort ég vissi um einhverja hreinlega og góða stofu og fékk svo smá bakþanka þegar hún hugsaði um hvað maðurinn hennar muni segja. Ég náði að sannfæra hana svo hún er að pæla í þessu núna og ætlar að taka ákvörðun bráðum. Ég held að ég eigi aldrei eftir að sjá nokkurn ólíklegri til að fá sér tattoo en þessa rúmlega fimmtugu, rólindis konu. Shiiii hvað ég er góður starfskraftur!